Stacja kolejowa w Hogsmeade

Cel misji:
- zbadać sprawę "bezcielesnej zgrozy" w budynku stacji w Hogsmeade i poznać prawdę o młodej Susan Challton.
Modyfikatory dla postaci:
- "Dziecko Azkabanu" - biorąc pod uwagę fakt, że jesteś dzieckiem swojej matki, nauka Zaklęcia Patronusa była obowiązkowym punktem w twojej edukacji magicznej od najmłodszych lat. Otrzymujesz +10% skuteczności na jego rzucenie (K100). O długości jego trwania będzie decydował rzut kością przez MG na dalszym etapie.
Niestety oznacza to, że dementorzy wyczuwają cię szybciej niż pozostałych...
- stan emocjonalny -  jesteś wzburzona tym co widziałaś wcześniej i sytuacją, która wydarzyła się na uczcie. Otrzymujesz -5% skuteczności do trafienia/skuteczności zaklęć od 2 poziomu (z wyłączeniem ZP) (K100).
- stan fizyczny - brak obrażeń/schorzeń
Dodatkowe:
- Poziom trudności: średni
- Misja (niezależnie od wyniku) będzie nieść za sobą konsekwencje fabularne.
- Obrażenia wynikające z udziału w misji będą wpływać na stan zdrowia postaci w dalszych sesjach


Twoja przygoda rozpoczyna się pod budynkiem stacji kolejowej. Byłaś w nim już wielokrotnie, jak każdy dzieciak kończący Hogwart. Może nigdy nie interesowało cię jego “zaplecze” ale wiesz w kolejce do którego okienka stanąć by dostać świstoklik do Austrii nie Australii. Ot, dworzec jak dworzec - wszyscy się spieszą, wszyscy gdzieś biegną, ktoś przegapił swój pociąg.

Od selektywnej zbiórki uczniów minęło już trochę czasu, więc okolice dworca czy zamknięte na pierwszy, uroczysty dzień szkoły perony wydają ci się wręcz irracjonalnie puste. Pusta, laminarna przestrzeń sprawia że czujesz się dość nieswojo. Może nawet odnosisz wrażenie bycia obserwowaną?
Wieczór (prawie noc), które dotychczas wydawały ci się piękne, teraz są niespokojne. Powietrze zdaje się być przesycone czarną magią - ale nie masz pewności czy powiązać to z Carrow’ami czy tym co widziałaś wcześniej.
Bo przecież to widziałaś, prawda? Jedno jest pewne - jeśli widziałaś swoją matkę, teraz jej nie dostrzegasz. Nie słyszysz też nic niepokojącego czy znajomego.


Możesz rozejrzeć się po peronie lub od razu skierować swoje kroki do środka.

Jess opuściła zamek nie zatrzymana przez nikogo, wszyscy "strażnicy" zajęci byli utrzymaniem porządku w Wielkiej Sali. 
Ona sama nie zastanawiała się wiele, postanowiła działać bezzwłocznie, bo w tym przypadku nadmierne oczekiwanie mogłoby przynieść dość nieprzyjemne skutki.
 Pierwszy wrześniowy wieczór wydawał się jej cichy i spokojny. Paradoksalnie - nazbyt cichy i spokojny. Przemierzając odległość między zamkiem a miasteczkiem nie usłyszała żadnego dźwięku, który mógłby świadczyć o występowaniu życia w tej części kraju. Zupełnie jak by całe życie postanowiło przed czymś się ukryć i kontynuować swoją bytność w zupełnie innej okolicy. 
Również miasteczko wyglądało na opustoszałe, wszystkie sklepiki i lokale były zamknięte na głucho, światła w domach pogaszone a okiennice szczelnie pozamykane. To wszystko, ta grobowa atmosfera sprawiało, że włoski na karku Jess podnosiły się w dziwnej mieszaninie obawy i podniecenia.
 Czy czuła się znów sobą z przed kilku lat, gdy jako auror tego typu zadania były dla niej na porządku dziennym? Gdy pakowanie się w ciemne uliczki było chlebem powszechnym? Być może. 
Wyszła zza ostatniego zakrętu i ujrzała cel swojej wędrówki. 
Czarownica krocząc w stronę starego dworca, o tej porze musiała wyglądać dość niezwykle, szczególnie biorąc pod uwagę nienaturalne pustkowie w koło.
 Czuła się odsłonięta, jak by za każdym drzewem, z każdego ciemnego okna, ktoś lub COŚ bacznie się jej przyglądało.
 Jej krok był szybki, a spojrzenie czujne, wciąż szukające zagrożenia wokół niej. Odruchowo poprawiła uchwyt na różdżce, którą sama nie wiedziała od kiedy miała w pogotowiu. Działała instynktownie, wedle dawno wyuczonych metod, które nigdy nie zawodziły.  
Tak dawno tego nie robiłaś dasz radę? - złośliwy głosik w jej głowie dorwał się do głosu. 
Muszę... 
Zacisnęła usta w gniewie.
 Wiedziała, że nie powinna tam być o tej porze, ale coś ją pchało do tego miejsca, coś, co nie pozwoliłoby jej spokojnie spać.
Nie potrafiła inaczej, zbyt dużo miała do stracenia by pozwolić sobie na tak wielkie zaniedbanie. Może to jej buntownicza natura dała o sobie znać? Ta część jej, która wiele lat temu zdecydowała  by ku rozpaczy swej matki odrzucić bezpieczną karierę w Ministerstwie i zostać aurorem a na emeryturze nauczać w Hogwarcie?  
Zdecydowała nie wchodzić do budynku frontowymi drzwiami, minęła zabudowanie z prawej strony by dostać się bezpośrednio na peron i spróbować na początek zajrzeć przez okno.
Może i była szalona, jednak nie tak by pchać się do paszczy lwa bez odpowiedniego rekonesansu. 
Jej kroki odbijały się echem od posadzki pustego dworca dudniąc niczym uderzenia kościelnego dzwonu. 
Cicho... Zbyt cicho...
Rozejrzała się nerwowo.  
Czuła się jakby ktoś czyhał na nią w ciemnościach, a jej serce zaczęło bić szybciej na myśl o niebezpieczeństwie. 
Jednak upór i pewność, że musi to sprawdzić, musi mieć pewność, że Ci których kocha są bezpieczni,  nie pozwoliły jej zawrócić. Już niedaleko było cel, a jednak nie mogła pozbyć się uczucia lęku i zagrożenia, które towarzyszyło jej z każdym kolejnym krokiem. Adrenalina uderzała do głowy falami, a wszystkie alarmowe dzwonki wściekle wyły uprzedzając, że jest w niebezpieczeństwie...

Przechodząc obok drzwi wejściowych Jessi mogła zauważyć, że jakakolwiek próba dostania się do środka okazałaby się nieskuteczna - w półmroku cały zamek i klamka błyszczały od zaklęć ochronnych. Pani Mall-Takawa zyskała parę cennych chwil nie tracąc czasu na ich rozbrajanie. Choć myśl o tym, żeby wrócić pod główne wejście i spróbować je otworzyć starymi sztuczkami (które znał każdy szanujący się buntownik z wyboru) na pewno zaświtała jej w głowie…
Peron był… No cóż, dokładnie tak jak reszta okolicy - całkowicie opustoszały. Nie było w tym nic szczególnie zaskakującego. Od lat zatrzymywano ruch pociągów na stacji w Hogsmeade dnia pierwszego września. Nie mniej, zwykle kręciło się tu więcej osób. I tych czekających na swój nocny świstoklik i typów spod ciemniejszej gwiazdy, próbujących opchnąć niecertyfikowany proszek fiuu czy sprzedać skradzione miotły za bezcen.
Nie było nawet gołębi!
Wejście boczne oznaczone starą tabliczką “tylko dla pracowników! Nieproszonym czarodziejom i czarownicom wstęp wzbroniony” znajdowało się całkiem blisko zakurzonego okienka. Wystarczyło tylko stanąć na palcach, żeby zajrzeć do środka.
Kierując się w stronę okna zauważasz niewielki srebrny przedmiot leżący na kamiennym progu. Nie wygląda na przeklęty, nie czuć od niego czarnej magii ani.. żadnej innej magii. Ktoś tu coś po prostu zgubił.


- Daj znać czy chcesz się cofnąć pod główne wejście i spróbować je otworzyć.
- Jeśli jednak trzymasz się pierwotnego planu - zajrzenia przez okno - rzuć proszę w następnym poście K100 (ze względu na bardzo ładny storytelling i fakt, że Jessi jest bardzo świadoma swojego otoczenia - otrzymasz +10% do wyniku tego rzutu).
- Znalazłaś srebrny medalik na łańcuszku. Na awersie ma grawerowany symbol Ravenclaw, a na rewersie krótką dedykację “mojej małej ptaszynie - Mama” - możesz go zostawić albo zabrać ze sobą.

Czarownica wzięła głęboki oddech próbując jednocześnie wyrównać bicie swojego serca. Potrzebowała teraz spokoju i skupienia, nie mogła pozwolić by emocje wzięły nad nią górę.
 Zamarła w momencie gdy do jej uszu dobiegł cichy szelest, przykucnęła by pozostać niezauważoną i wytężyła wzrok.
 Niczego jednak nie dostrzegła a źródłem niespodziewanego dźwięku okazał się zmięty egzemplarz Proroka Codziennego pchany podmuchami wiatru. 
Nienaturalna wręcz cisza brzęczała w jej uszach podsuwając różne obrazy wyobraźni nie znającej pojęcia przesady.  
Pozostając w ukryciu przeszło jej przez myśl, że mogłaby spróbować otworzyć główne wejście opieczętowane zaklęciami. Jednak tak szybko jak o tym pomyślała tak szybko zdała sobie sprawę, że zajmie to dużo czasu i może być potencjalnie dużo bardziej niebezpieczne, nie było sensu odkrywać się aż tak bardzo. 
Chciała szybko załatwić tą sprawę i wrócić do zamku. 
Podniosła się i bezszelestnie zbliżyła do okna. 
Nagle coś zwróciło jej uwagę - blask srebrnego przedmiotu na kamiennym progu.
Przyjrzała mu się uważnie, krótkim machnięciem różdżki sprawiając by uniósł się na wysokość jej oczu. Był to srebrny medalik, leżący tam samotnie. Lśnił w blasku księżyca, odbijając jego światło, wieloma odcieniami srebra. Jess nie mogła oderwać od niego wzroku. Ścisnęło ją w dołku, dedykacja:" Mojej małej ptaszynie - Mama" i wygrawerowany symbol Ravenclaw aż nazbyt dobitnie sugerowały kto był właścicielem tego świecidełka. 
Pytanie brzmi - co ten przedmiot robi tutaj i gdzie jest teraz jego właścicielka? Upewniwszy się, że medalik nie jest zaklęty Jessi ostrożnie wzięła go do ręki by umieścić go bezpiecznie w głębinach swojej magicznej torebki przytroczonej do pasa. 
Stojąc na zimnym peronie opuszczonej stacji kolejowej, postanowiła w końcu spróbować zaglądnąć przez spowite kurzem i pajęczynami okno do wnętrza budynku. 
Mrok nocy otaczał ją ze wszystkich stron, a jedynym źródłem światła był blady księżyc na niebie. Wolała nie zdradzać swojej pozycji i nie korzystać - przynajmniej na razie z zaklęcia Lumos. 
 Drżąc lekko z niepokoju, zbliżyła się do upatrzonego okna i ostrożnie stanęła na palcach. 
Wpatrywała się w ciemność, próbując dostrzec cokolwiek w środku.
 Nagle, z dala od miejsca w którym stała, usłyszała szmer i odwróciła się, przekonana że ktoś ją zauważył. Serce zagrzmiało jej w piersiach, a dreszcz przebiegł po plecach. Czuła na sobie czyjś wzrok, wiedziała że to tylko kwestia czasu, kiedy zostanie wykryta... 
Odetchnęła kolejny raz, uspokajając się nagle. 
Przecież to tylko gazeta, goniona wiatrem, co się z Tobą dzieje! - Zganiła się w myślach. 
Zacisnęła zęby i postanowiła kontynuować swoje obserwacje. Nie mógł jej teraz zatrzymać żaden lęk. Znowu przyłożyła oko do szkła, próbując przebić wzrokiem nieprzeniknioną ciemność, czy uda się jej dostrzec coś w mrokach pustej stacji kolejowej?

The member 'Jessi Mall - Takawa' has done the following action : Dices roll

---

'K100' : 5